تولد و تنهایی و افکار همیشگی و دغدغه ها

امشب شب آروزها بود و لیل الرغائب ها!!

دارد شب تمام می شود. نمی دانم پدر و مادرم من که بچه بودم چه آرزویی برایم کردند. که نمی توانم راحت و بی دغدغه و هدف جلو بروند.

نمی دانم چه ارزوهایی برایم دارند؟؟؟ کاش آنها خبر از آرزوی من داشتند.

دو روز دیگر ۲۲ساله می شوم. ۲۹ اردی بهشت برایم همیشه لبریز تنهایی و خلوت بوده و هست. نمی دانم امسال هم در تنهایی سپری اش می کنم یا در هم همه ی آدم ها  و باز هم خلوت دل و پرسش همیشگی ام از خدا چرا این روز مرا آفریدی؟؟؟و اصلا چرا آفریدی؟

 پیمانه ی عمرم از گناه این روزها دارد پرتر می شود و نمی دانم چه دارم می کنم.

بدجور درگیر درس های نخوانده شدم و این انتخاب رشته ی کارشناسی ارشد...

حرف های زیادی دارم. اما رفقا برایم دعا کنید نلغزم و باز هم بهترین را انتخاب کنم

گفت: اگر کار برای خداست گفتن پس برای چیست؟؟؟؟؟؟

داداش گمنام آشنا! کجایی؟ خیلی الان به حضورت نیاز دارم. مثل همیشه.

همکلاسی های آسمانی ام نمی دانم در جشن فارغ التحصیلی بودید یا نه! اما اگر بودید به من بگویید چرا وقتی من به خاطر ادای نماز اول وقت دیر به خواندن سوگندنامه ی مهندسی رسیدم، عده ای خندیدند؟؟؟ شاید چون فکر می کردند اصل جشن به همین تکه اش بود و من نبودم.

اما مهندسی که حق خدا را سر وقت ادا نکند چگونه حق خلق خدا را درست ادا خواهد کرد؟؟؟

این را نمی دانم کجای سوگندنامه ام  نوشته اند. اول خدا بعد نفس خودت

اصلا نمی دانم چرا نقشم را پیدا نمی کنم!!!! دلم بدجور باران وهم زدایی می خواهد. مثل باران امروز که بی وقفه ساعت ها برای زمین بارید.

خدایا! تنهایی حاصل از نبودنت را توشه ی ۲۲ سالگی ام قرار مده، همین

 

مثل این گل در سرمای ابهامم، که چه زمان سر برآورم برای دیدن خورشید واینکه خورشید دقیقا کجا ایستاده