بغض و تنهایی

گاهی تمام تنهایی را تحمل می کنی، ولی یکباره بدجور دلت هوای حرف زدن خواهد داشت...

مثل لحظه های الان من....

با خودم فکر می کنم، چرا آقای قاضی، این عارف والا می گفت: نماز!!!!!

فکر کنم خوب می دانست ضعف ما آدم ها در حرف زدن ها نمایان می شود. پس با خدا حرف بزنیم تا بدانیم ضعف هایمان کجاست؟؟؟

دوست دارم سجاده را در همین سرمای زمستان بالای پشت بام پهن کنم، و رو به آسمان به خدا بگویم این همه ضعف در من دیدی و به پایم نشستی، واقعا که تو با معرفت ترین هستی...

دارد بغض تنهایی هایم مرا می کُشد!

بعد فکر می کنم، این همه سال بغض تنهایی مولای عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) ...

خجالت می کشم. سجاده را جمع می کنم و حرف های بی فایده ام را دور می ریزم و می گویم، بلند شد،

اللهم عجل لولیک الفرج ....

یار باش نه بار