گره کور

می روم
می آیم

می روم
می آیم

دست از این بی قرار کردنم بردار
می دانم

گمشگده

بر من خرده نگیر
که هر روز خوراکم کمتر می شود
شنیده ام که
جهانی
یوسفی گمگشده دارد...

سطرها را...

حالم ...
چه بگویم ؟؟
چرا که
تو این سطرها را
می خوانی و می روی
می خوانی و می روی
می خوانی و ...
و
من این سطرها را
زندگی می کنم ...

حاجت روا

دیگر دعا نکن

حاجت روا شده ام

از وقتی نمودار زندگی ام را دیده ام

حرف آخر

بگذار حرف آخرم را

در این اشک های امشب بزنم

آدم است دیگر

دلش می گیرد

هم صحبتی می خواهد

خودت که بهتر می دانی

جز تو را ندارم

تیزی تبر

باور کن هنوز

آنقدر قد نکشیده ام

که تیزی تبرت را به رُخم می کشی

هنوز رمقی دارد

سر به گریبان گرفته است

هُری دلت میریزد اگر نگاهش کنی

انگار سالها از سنش گذشته است

با وجود سنی کم

دستش را می گیرم

مثل اینکه هنوز رمقی دارد

در قفسه سینه ام بنشیند و

تا روزهای دیگر

باز هم

بتپد

برف پاک کن

چه تلاش عبثی دارد

برف پاک کن

این آسمان بارانی چشمانم

بی وقفه می بارد

مثل حالا

مثل حالا

واژگونی

پنهان کرده ام
این غم را
همچو لاله ی واژگونی که
داغ درونش را
با واژگونی رُخ از دیگران پنهان نموده

بهانه امروزی

ای طبیب!

این حرکت جاری در رگ هایم

اشتیاق درونم  به رفتن است

که بیش از ماندن شده این روزها

قصه ی نبود تعادل سلول های خونی

یک بهانه ی امروزی است...

این بغض گلوگیر

راه نفسم را بسته

چند صبح دیگر باید

اینگونه روزها را سپری کنم؟؟؟

چند صبح دیگر؟؟