ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود
و آن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود
او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
شنیده ام
کسی که قادر مطلق است
اشک هایم را می خرد
آمده ام برای فروشندگی
+پانوشت 1: وَاذْکُر رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ وَلاَ تَکُن مِّنَ الْغَافِلِینَ.
+پانوشت2: ...(خصوصی با خدا)
بغض آسمان ترکید
همین سحری که گذشت
هق هق می کرد
صدای اشک هایش
خروش دردهایش
برخی را بیدار کرده بود
اما چه سود
برخی فقط دردهایش را رعد و برق خواندند...
پشت آن برگ جوان
واندر آن ظلمت شب های بلند
پیله ای ساخته ای دور خودت
بین ما و عرفان شما
فاصله هاست
اما چه کنیم
همه مشتاق یک پروازیم
به خدا بی تابیم
